ตอนที่ 6 จูบแรกของฉันนะ
"นั่นของมีค่าที่สุดของเมืองวารีนะ ผู้หญิงห้ามจับ" เสียงทุ้มต่ำดุมาจากประตูไม้สักด้านซ้าย
"หือ" จากห้องที่สะเดาะกุญแจ(ถึงจะบังเอิญเปิดได้ก็เถอะน่ะ) ออกมาได้เธอยังไม่เห็นใครสักคนทั้ง ๆ ที่ปราสาทใหญ่ขนาดนี้
แล้วนายคนนี้ มายืนเต๊ะท่าพิงประตูอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ เสียงเปิดก็ไม่มี และยติก็มองประตูนี้แล้วรอบหนึ่ง
"เธอเป็นสินค้ามาใหม่สินะ คงยังไม่รู้อะไร"
"..." ฉันกลายเป็นสินค้าตั้งแต่เมื่อไหร่นี่ ที่นี่เค้าขายทาสกันเหรอ ให้ผู้หญิงเป็นสินค้า
"มานี่" มือใหญ่ดึงยติปลิวตามได้อย่างง่ายดาย
ตรงไป เลี้ยวซ้าย ผ่านประตู เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา ขึ้นบันได เลี้ยวขวา มุดรู เลี้ยวซ้าย ....
โอ๊ย อะไรมันจะหลายเลี้ยวจังนะ ฉันจะจำได้ไหมนี่ว่าโดนนายหล่อคนนี้ลากไปไหน
อ่ะ ลืมบรรยายไป
นายนี่ก็หล่อไม่น้อยกว่า คนที่เจอในห้องเลย ชื่ออะไรน้าา
...
อ้อ ปิโย ใช่ล่ะ ปิโย ชื่อประหลาด
แล้วชุดที่ใส่อีก พวกนี้เล่นหนังจีนกันอยู่หรือไง ร้อนจะตาย
เอ๊ะ..
ร้อนเหรอ
ไม่นี่ เราก็รู้สึกว่าอากาศมันเย็น ๆ พื้นนี่แทบจะวางเท้าเปล่าไม่ได้เลย
คิดว่าเปิดแอร์ซะอีก มันคืออากาศจริง ๆ เหรอ แล้วทำไมด้านนอกถึงเป็นป่าเหมือนบ้านเราเลยล่ะ
"ถึงละ" พูดเสร็จก็โยนโครมเลยนะ
"นี่นาย เบา ๆ ก็ได้ ฉันเจ็บนะ"
"สินค้าอย่างเธอ ไม่มีสิทธิว่าเ้จ้านาย" พูดเสร็จก็จัดการ
...จัดการ...
...
นี่อะไรกัน...
นี่เค้าเรียกกันว่า 'จูบ' หรือเปล่า
ฉันแค่ว่านายนิดเดียว นายต้องจูบฉันด้วยเหรอ OoO
'ไม่นะ นี่เป็นจูบแรกของฉันนะ' ทำไมพลักออกยากอย่างนี้นะ เหมือนคีมคีบตัวอยู่งั้นแหละ
30 วินาที 1 นาที 1 นาที 30 วินาที.....
'ไม่ไหวแล้ว มันหมดแรง ทำไมล่ะ ยืนจะไม่ไหวแล้ว'
"อืมม" (*0*) ฉันร้องอะไรออกไปนี่ น่าอายชะมัด
"หึ"
"อึม อืมม" อะไรกัน ทำไมมัน....
"เหอะ ก็ไม่เท่าไหร่นี่" แค่นายหล่อปล่อยมือเท่านั้นแหละ ตัวฉันร่วงลงไปกองกับพื้นเลย
หมดแรง ยอมรับเลยว่า หมดแรง แค่จะยืนยังทำไม่ได้เลย
"นาย... ทำอะไรกับฉันนี่"
"ฉันแค่จูบเธอเองนะ เบาะ ๆ "
"..." ห๊าา แค่จูบ มันคือ การจูบครั้งแรกของฉันนะ แล้วมันก็มีไว้เพื่อคนที่ฉันรักด้วย แต่นาย...
"ถือว่าำทำโทษแล้วล่ะกัน ปิโยส่งยัยนี่เข้าประตู 5 ล่ะกัน"
ชื่อนี้...
"ท่านครับ เข้าใจผิดแล้ว" ท่าวิ่งมาตะโกนมา ตลกดี
ฉันเบลอแล้วเหรอ ทำไมหน้านายหล่อมันเลือน ๆ ยังงี้ล่ะ ไม่ไหวแล้ว
"นี่ เธอ" เสียงสุดท้ายที่ได้ยินแล้วจบลงด้วยยติหลับไปตรงนั้นเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น