ตอนที่ 5 ออกจากห้องยังไงเนี่ย
'เมื่อกี้ นายคนสวยออกจากห้องไปได้ไงนะ' ยติเดินวนรอบๆ ทางออกพยายามสังเกต มองหาจุดที่น่าจะเป็นปุ่มกดหรือลูกบิดเพื่อให้ประตูเปิด แต่มันก็เป็นเพียง.... จะเรียกว่าอะไรดี รู ช่องทาง หรือหลีบ ก็มันเล็กซะจน...
"เอ แต่นายคนสวยก็ตัวใหญ่อยู่นะ ผ่านรูเล็กๆ นี้ไปได้ไง" ยติลองเทียบขนาดรูนั้นกับขนาดพื้นหินในห้อง การประเมินโดยสายตา มันไม่น่าจะเกินสามนิ้ว
ทำไงดีละเนี่ย
"โอ๊ย ต้องอยู่ห้องสี่เหลี่ยมนี่อีกนานไหมนี่" ยติเริ่มกลายเป็นหนูติดจั่นขึ้นทุกที ห้องนี้มันน่าอยู่ซะที่ไหนล่ะ
ผนัง เพดาน พื้น เป็นหินก้อนเรียงต่อๆกันราวกับเป็นศิลปะ แถมยังไม่มีเสา หรือ คาน
เหมือนโดนขังอยู่ในกล่องสี่เหลี่ยม และเป็นกล่องหินเสียด้วย
น่ากลัวเหมือนกันว่า เพดานจะถล่มลงมาหรือเปล่า
หน้าต่างก็ไม่มี เลยไม่รู้ว่าตอนนี้กลางวันหรือกลางคืน
แล้วอากาศหายใจละ รูทางเข้าออกเล็กๆ แค่นี้ อากาศจะพอหายใจเหรอ
ไฟอีกล่ะ หลอดไฟก็ไม่มี สายไฟก็ไม่มี แล้วทำไมห้องถึงสว่างล่ะ
....
"แล้วฉันจะกังวลทำไมกะเรื่องพื้นๆพวกนี้เนี่ย"
หลังจากเดินหลายๆ รอบเข้ายติก็ไม่ได้เห็นทางออกไปไหน การกลับไปนอนบนเตียงให้สบายน่าจะดีกว่า
กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงเป็นนิสัยเดิมของยติเวลาเครียดๆ
"กริ๊ก" เสียงเหมือนเปิดทีวีดังขึ้น
'เอ๊ะ เสียงอะไร' สัญชาตญาณป้องกันตัวของมนุษย์เริ่มทำงาน หู ตา จมูก ควมรู้สึก ทุกสิ่งเริ่มคอยจับสิ่งผิดสังเกตอย่างละเอียด
ยติค่อยๆ เคลื่อนตัวลงมาจากเตียงสังเกตสิ่งรอยกายอย่างระแวดระวัง แต่...
"ไม่มีอะไร เปลี่ยนแปลงนี่น่า"
ทางกว้างๆ แว่บขึ้นมาทางปลายหางตา สร้างความประหลาดใจให้ยติในทันที
"หือ ทางออกเหรอ"
...
ไม่มีอะไรดีไปกว่า การเดินไปดู
...
ยติลองโยนหมอนเข้าไปในทางกว้างๆนั้น แล้วมันก็ผ่านไปได้ มันไม่ใช่ทางแคบแล้ว
รอยยิ้มในแววตาเริ่มฉายชัดขึ้น ทางออก มีทางออกไปจากห้องน่าอึดอัดนี้แล้ว
"555 ฉันก็ออกไปได้" ด้วยความดีใจทำให้ยติไม่ทันได้คิดหาวิธีเปิดให้ชัดเจนก่อน
เพราะปลายเท้าพายติกระโดดโลดเต้นไปจากห้องโดยไม่หันกลับมามองซะแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น